پیدا کردن دوباره آقای روچستر

برای دسترسی به این محتوا بایستی اپلیکیشن زبانشناس را نصب کنید.

فصل بیست و پنجم

پیدا کردن دوباره آقای روچستر

فرندین مانور یک خانه بزرگ قدیمی در وسط یک جنگل بود. تاریک و متروک به نظر می رسید ، دور تا دور آن را درختان احاطه کرده بودند. وقتی نزدیک شدم ، درب ورودی باریک باز شد و شخصی بیرون آمد که امکان نداشت نشناسمش ، ادوارد روچستر. در حالی که او را تماشا می کردم ، نفسم را حبس کردم ، ترکیبی از شادی و غم را احساس می کردم. او مثل قبل قوی به نظر میرسیدو موهایش هنوز سیاه بود ، اما درچهره اش نگاهی تلخ و مستاصل می دیدم ، که هرگز قبلاً آن را ندیده بودم. آهسته و با تردید در طول مسیر قدم برمی داشت. اگرچه او همچنان مشتاقانه به آسمان نگاه می کرد ، اما معلوم بود که او چیزی نمی بیند. پس از مدتی او متوقف شد و به آرامی ایستاد ، باران تندی روی سر خمیده و بدون پوششش می بارید. سرانجام با زحمت راه بازگشت به خانه را پیدا کرد و در را بست.

وقتی در را زدم ، خدمتکار قدیمی آقای روچستر ، جان ، آن را باز کرد و مرا شناخت. او و همسرش مری تنها خدمتکارانی بودند که اربابشان خواست آنها را هنگام نقل مکان از تورنفیلد نگه دارد. اگرچه آنها از دیدن من شگفت زده شدند ، اما هیچ مشکلی برای ترتیب دادن اقامتم برای آن شب در فرندین نداشتم.

مری در حالی که در آشپزخانه با هم نشسته بودیم تذکر داد: “اما شاید او نمی خواهد شما را ببیند.” “او از دیدن هر کسی جز ما امتناع می کند.” مری داشت شمع روشن می کرد. “او با اینکه نابیناست همیشه در اتاق نشیمن وقتی هوا تاریک است شمع می خواهد .”

گفتم: “آنها را به من بده ، مری.” “من آنها را برای او می برم.” مرد کور در نزدیکی بخاری که بهش رسیدگی نشده بود در اتاق تاریک نشسته بود. او آه کشید: “شمع ها را خاموش کن ، مری”.

گفتم: “آنها اینجا هستند ، قربان “.

“مری هستی ، اینطور نیست؟” پرسید و با دقت گوش داد. جواب دادم: “مری در آشپزخانه است”.

“چه جنون شیرینی مرا فرا گرفته است؟” ناگهان فریاد زد. ‘کسی که صحبت می کندکجاست؟ من نمی توانم ببینم ، اما باید احساس کنم ، وگرنه قلبم متوقف می شود و مغزم می ترکد! بگذار به تو دست بزنم ، وگرنه نمی توانم زنده بمانم ! ‘ دست سرگردانش را با هر دو دستم گرفتم. ‘جین است؟ این بدن اوست. ‘ دستش را رها کرد و بازو ، شانه ، گردن ، کمرم را گرفت و من را به خودش نزدیک کرد.

گفتم: “او اینجاست ،” و قلبش نیز. من جین ایر هستم. من تو را پیدا کرده و به سوی تو بازگشته ام. ‘

‘محبوب زنده من! پس تو یک جا در یک چاله نمرده ای! آیا این یک رویا است؟ من بارها در خواب تو را دیدم ، اما صبح که بیدار می شدم ، ترک شده ، زندگی ام تاریک و روحم تشنه بود. ‘

من زنده هستم و یک رویا نیستم. در واقع ، من اکنون یک زن مستقل هستم. من پنج هزار دلار از عمویم به ارث برده ام. ‘

“آه ، این واقعی به نظر می رسد! من نمی توانستم آن را در خواب ببینم. اما شاید شما هم اکنون دوستانی دارید و نمی خواهید زمان زیادی را در خانه ای تنها با مردی نابینا مانند من بگذرانید. ‘

من می توانم کاری را که دوست دارم انجام دهم و قصد دارم با شما بمانم ، مگر اینکه مخالفت کنید. من همسایه ، پرستار ، خانه دار ، همراه شما خواهم بود. تا زمانی که من زنده ام ، هرگز غمگین یا تنها نخواهید بود”.

او بلافاصله جواب نداد و من از سکوتش کمی شرمسار شدم. من تصور می کردم که او هنوز می خواهد من همسر او باشم و تعجب می کردم که چرا از من نمی پرسد.

او با ناراحتی گفت: “جین” تو نمی توانی همیشه پرستار من باشی. این لطف و مهربانی تو است ، اما تو جوان هستی و یک روز می خواهی ازدواج کنی. اگر فقط می توانستم ببینم ، سعی می کردم دوباره کاری کنم که تو مرا دوست بداری ، اما

و آه عمیقی کشید.

از اینکه فهمیدم این تنها چیزی است که او نگرانش بود ، بسیار راحت شدم ، زیرا می دانستم که نابینایی او هیچ تفاوتی در عشق من به او ایجاد نمی کند. با این حال ، من فکر کردم هیجان زیاد برای او خوب نیست ، بنابراین در مورد چیزهای دیگر صحبت کردم و او را کمی خنداندم. هنگام خواب از هم جدا شدیم ، او از من پرسید: “فقط یک چیز ، جین. آیا در خانه ای که شما آنجا بودید فقط خانمها حضور داشتند؟ ‘ من خندیدم و به طبقه بالا گریختم در حالیکه هنوز می خندیدم. ‘یک فکر خوب!’ من فکر کردم. “کمی حسادت او را از احساس شرمساری و ندامتی که در مورد خودش دارد باز می دارد!”

روز بعد او را برای پیاده روی طولانی در هوای تازه بیرون آوردم. ،همانطور که نزدیک سایه درخت کنار هم نشسته بودیم زیبایی مزارع و آسمان را برایش توصیف کردم.

“به من بگو ، جین ، وقتی آنطور بی رحمانه مرا رها کردی چه اتفاقی برایت افتاد؟” پرسید و من را محکم در آغوش گرفت.

و بنابراین من داستان خود را برای او تعریف کردم. طبیعتاً او در موردسنت جان ریورز ، پسر عموی من کنجکاو بود.

“این سنت جان ، آیا تو او را دوست داری؟”

‘او مرد بسیار خوبی است. نمی توانستم دوستش نداشته باشم. ‘

“شاید او یک مرد پنجاه ساله یا بیشتر است؟”

“سنت جان فقط بیست و نه سال دارد ، قربان.”

فکر می کنم گفتی “تا اندازه ای احمق”؟ اصلا باهوش نیست؟ ‘

“او هوش فوق العاده ای دارد ، قربان.”

“آیا تو گفتی او در واقع نسبتا” بدقیافه و زشت بود؟”

“سنت جان مردی زیبا ، بلند قد و زیبا ، با چشمانی آبی است.”

آقای روچستر اخم کرد و با صدای بلند ناسزا گفت.

من ادامه دادم: “در واقع ، آقا ، او از من خواست با او ازدواج کنم.”

خوب ، جین ، مرا رها کن و برو. اوه ، من تا به حال فکر می کردم شما هرگز مرد دیگری را دوست نخواهید داشت! اما برو و با ریورز ازدواج کن! ‘

“من هرگز نمی توانم با او ازدواج کنم ، آقا. او من را دوست ندارد و من او را دوست ندارم. او خوب و عالی است ، اما مانند یخ سرد است. نیازی نیست حسادت کنید ، قربان. تمام قلب من مال شماست ‘.

او مرا بوسید. او گفت: “من بهتر از درخت بزرگی نیستم که صاعقه در تورنفیلد به آن اصابت کرد.” “من نمی توانم انتظار داشته باشم که یک نهال جوان و شاداب مانند شما در کنار من باشد ، در تمام زندگی من”.

“شما هنوز قوی هستید ، آقا ، و نهال های جوان برای حمایت به قدرت و ایمنی یک درخت احتیاج دارند”.

“جین ، آیا با من ازدواج می کنی ، یک نابینای فقیر با یک دست ، بیست سال بزرگتر از تو؟”

‘بله قربان.’

‘عزیزم! سه روز دیگه ازدواج می کنیم ، جین. خدا را شکر! می دانی من هرگز زیاد به دین اعتقادی نداشتم؟ خوب ، اخیراً من فهمیده ام که خدا مرا به خاطر غرور و شرارت گذشته ام مجازات کرده است. دوشنبه شب گذشته ، در حالت افسردگی شدید ، کنار پنجره ای باز نشسته بودم و برای کمی آرامش و شادی در زندگی تاریکم دعا می کردم. با قلب و روحم تو را می خواستم .

فریاد زدم: “جین!” سه بار.’

“دوشنبه شب گذشته ، حدود نیمه شب؟” با تعجب پرسیدم.

“بله ، اما این مهم نیست. این چیزی است که واقعاً عجیب است. صدایی را شنیدم که می گفت “من می آیم ، منتظر من باش!” و “کجایی؟” و سپس صدای پژواکی را شنیدم که توسط تپه ها بازگردانده شد ، اما در اینجا ، وسط جنگل ، پژواکی وجود ندارد. جین ، باید اون لحظه خواب بوده باشی . روح من و تو باید برای آرامش دادن به یکدیگر، همدیگر را ملاقات کرده باشند! آن صدای تو بود که شنیدم! ‘

من به او نگفتم که در واقع آن کلمات را در کیلومترهای دورتر ، دقیقاً در همان لحظه در آن شب گفته ام ، زیرا خودم به سختی می توانستم بفهمم که چگونه این اتفاق افتاده است.

“خدا را شکر می کنم!” ادوارد روچستر گفت: “و از او بخواهید به من کمک کند تا در آینده زندگی بهتری داشته باشم!” با هم به آرامی به فرندین مانور برگشتیم ، ادوارد بر شانه ام تکیه داده بود.

عروسی بی سرو صدایی داشتیم. نامه نوشتم تا به خانواده ریورز خبر بدهم. دیانا و مری با خوشحالی برای تبریک برایم نامه نوشتند ، اما سنت جان پاسخی نداد.

حالا من ده سال است ازدواج کرده ام. من می دانم دوست داشتن و دوست داشته شدن چگونه است. هیچ زنی به اندازه ای که من به ادوارد نزدیک شده ام به شوهرش نزدیک نشده است. من زندگی شوهرم هستم و او زندگی من است. ما همیشه با هم هستیم و هیچ وقت به همنشینی با یکدیگر بسنده نکرده ایم. پس از دو سال بینایی او در یک چشم شروع به بازگشت کرد. اکنون او می تواند کمی ببیند ، و هنگامی که اولین فرزند ما متولد شد و در آغوش او قرار گرفت ، او توانست ببیند که این پسر چشمان سیاه و بزرگ بزرگ خود را به ارث برده است.

خانم فیرفکس بازنشسته است و آدل به یک زن جوان جذاب تبدیل شده است. دیانا و مری هر دو ازدواج کرده اند و ما سالی یک بار به آنها سر می زنیم. سنت جان با رفتن به هند مطابق برنامه به جاه طلبی خود رسید و هنوز آنجاست. او مرتب برایم نامه می نویسد. او فعلا”ازدواج نکرده و هرگز ازدواج نخواهد کرد. او می داند که پایان زندگی اش نزدیک است ، اما از مرگ هراسی ندارد و مشتاقانه منتظر به دست آوردن جایگاه خود در بهشت ​​است.